Page 187 - Untitled-1
P. 187
े
ां
े
े
ां
समजाव की ती वशखाची डोकी आहत. यामध्य काही मवहला वशखाची डोकी
े
ां
े
ु
ां
ु
ां
ु
े
ां
दखील होती परत त्याछॎयाही लाब कसामळ ती परुर्ाछॎया डोक्ासारखीच वदसत
होती.
ू
े
े
ां
े
ै
ां
ां
या वशराछॎया पाठोपाठ एक सवनक लाब बाबछॎया टोकावर एक मलल
े
ां
ां
े
े
ा
े
माजर घऊन चालला होता. ते याच वनदशक होत की वशखाछॎया घरात कवळ
ु
ै
ु
े
मनष्य प्राणीच नाही तर इतर कोणताही प्राणी मघल सऩॎयान वजवीत सोडला
नव्हता.
े
ां
े
े
ां
ां
ां
े
त्या पाठोपाठ बदावसग होत. त्याना एका मोठया वपजऱ्यामध्य ठवण्यात आल
ा
े
े
ां
ां
ां
होत व हा वपजरा हत्तीवर ठवण्यात आला होता. बदावसगाचा उपमद
ां
ु
ां
करण्याकररता त्याना नवऱ्यामलाचा पोर्ाख करण्यात आला होता. त्यास
ां
ु
े
ां
े
डाळीांबाछॎया फलाच भरतकाम असलला शाही अगरखा घालावयास लावला होता
े
ां
आवण लाल रगाछॎया पगडीला सोनरी जरतारी वकनार होती. ३-४ वकलो माती
ां
े
े
े
े
े
े
ां
असलल लाकडी भाड त्याछॎया डोक्ावर ठवण्यात आल होत. या अवजड
ां
ू
े
ां
े
ु
े
े
े
ओझ्यामळ ते एका बाजला कलडल्यासारख वतरक बसल होत. त्याना
ां
े
े
े
ां
े
े
साखळदडाछॎया बडया होत्या, डोक्ावर एवढ ओझ वदल होत तरीही नग्या
ां
ां
ै
े
तलवारी हातात घऊन कोणत्याही क्षणी बदावसगावर हल्ला करण्यास सवनक
ू
ां
ु
सज्ज होते. समजा त्यानी ’जादई शक्ती’ वापऱून पळन जाण्याचा प्रयत्न
े
कला तर......!
े
ा
े
े
ै
ां
े
सवात शवटी ७४० शीख कदी होत, त्याछॎया चहऱ्याला काळ
े
े
े
े
ां
े
ां
े
फासण्यात आल होत. त्याच हात अगदी घट्ट बाधल होत अन मानजवळ
ां
े
े
ां
अडकवल होत. त्याचा अपमान करण्याछॎया आवण त्याची स्तखल्ली उडववण्याछॎया
े
ां
ां
ां
े
ू
े
हतन त्याछॎया डोक्ावर रगवबरगी कागदाछॎया टोया ठवण्यात आल्या होत्या
ां
े
े
ां
तसच त्याछॎया शरीराभोवतीन मेंढयाची कातडी पाघरववण्यात आली होती.
ु
या वमरवणुकी सोबत मोहम्मद अवमन खान, त्याचा मलगा कामार-
ू
े
ां
उद-वदन आवण जावई झकारीया खान घोडयावर बसन अगदी ऐटीत घमडीने
ां
ू
े
े
ू
जात होत, जण काही एखादा महान चर्कच वजकन आणला आह.
ां
ू
े
ही वमरवणुक तटबदी असलल्या वदल्ली शहराछॎया लाहोरी दरवाजातन
े
े
े
ा
आतमध्य आली. वमरवणुक पाहण्याकररता जवळ जवळ सव वदल्लीच तथ
ां
ु
े
ै
लोटली होती. कदावचत वदल्लीछॎया रवहवाशापकी एकही परुर् असा नसल की
े
े
े
ां
े
ां
े
ज्यान ही वमरवणुक पावहली नसल. एवढया लाखोांछॎया सख्यन आलल्या लोकाछॎया
े
े
े
े
ु
े
े
े
ु
गदीमळ तथ जीव गदमरायला लागला होता, श्र्वास घणही कठीण झाल होत.
े
े
ां
े
ू
ां
लोक वशखाना अपमानास्पद खाणाखणा करत होत अन त्याना द ूर्ण दत होते.
े
ू
े
लोक वचत्रवववचत्र आवाज कऱून नाचत होत, टाळ्या वाजववत होत जण काही
े
ां
े
त्यानी स्वत:च काही ऐवतहावसक ववजय प्राप्त कला आह.
ां
े
े
ु
दसरीकड वशखाछॎया चहऱ्यावर कोणात्याही प्रकारचा पिाताप अथवा
े
ां
ां
े
े
े
वनराशा वदसत नव्हती. त्याछॎयाकड पाऺून ते परावजत वकवा हरलल आहत
ां
ु
ु
े
े
े
े
अस मळीच भासत नव्हत. ते भजन यॎहणत होत आवण सतत ’वाहगरु’
ां
े
े
े
े
े
ू
(दवाच नाव) यॎहणत होत. ते तर अस काही वागत होत जण काही त्याना
े
े
२७
काहीच झालल नाही.
164
